Het toeristische leven op Bali!

Hello Blanda!


Zondag 26 augustus Ubud

Na een luxe nacht en heerlijk ontbijt kunnen we even uithangen bij het zwembad en genieten van onze eigen serre. De Balinezen zijn hoofdzakelijk Hindoestaans en doen de hele dag niks anders dan offeren. Voor onze kamer ligt een bakje wat bloemen, zaden, eten en wierook. Dit wordt 3keer per dag gebracht als offer aan de goden. Evenals het branden van iets waardoor ze het vuur teruggeven en er geen bosbranden komen en de oprit natspuiten om water terug te geven om een tsunami te voorkomen.
Ik voel me dan ook aardig lullig als ik zonder te kijken dat mandje omver schop en alles over de wereld vliegt. Blijkbaar heeft dat geen invloed want wanneer het offer is gemaakt is het klaar en na korte tijd zie je dus overal op straat platgetrapte mandjes.

We pakken onze spullen weer en gaan naar ons andere hotel om daar alsnog in te checken. Hij had ons uiteraard gister al verwacht maar dan had ook maar niet zo vroeg op bed moeten gaan.
We gaan even de stad in voor een hap en uiteraard komen we de eerste bekenden tegen. Dit keer iemand uit Dronrijp. Zij zijn hier al een paar dagen en weten ons onder het genot van een Bintang mooi wat ins and outs te vertellen.

Bali staat bekend om de traditionele massage en dat is dus ook het eerste wat we hier gaan doen. Ik wordt aangepakt maar een 40kilo zwaar Balineesje die mij in meer kreukels weet te leggen dan een ver frunnikt papier.
Aangereden door een trein maar wel compleet voldaan rol ik weer van de bank. Die vrouwen kunnen wel wat…

Ons hotel zit aan de Monkey Forrest Road die zijn naam te danken heeft aan het Monkey Forrest dat halverwege deze straat ligt en staat met name ook bekend als de “westerse straat”. Er zijn meer witten dan blauwen te zien. En de restaurants hebben alle prijzen verdubbelt. Overal is wel live muziek en dat geeft alles een leuke sfeer! Bali is nu al leuker dan Java!!


Maandag 27 Augustus Bali

Voor vandaag staat eigenlijk nog niet zoveel gepland maar we hebben afgesproken met een chauffeur via het hotel die ons wel wat van het eiland wil laten zien. De komende 3 dagen staan in het teken van een festival dus eigenlijk kunnen we vanaf donderdag pas iets plannen.
Gelukkig hoeft hij vandaag nog niet zoveel voorbereidingen te doen dus wil hij nu ook wel een “klein” rondje rijden. Vandaag doen we de zuidkant en donderdag doen we het noorden. We hebben voor vandaag eigenlijk maar 2 dingen die we graag willen zien maar gelukkig weet hij er zelf een heel schema van te maken waardoor het rondje toch ineens niet zo klein meer is.
Bali heeft veel handwerken en elk dorpje heeft zijn eigen specialiteit en daar is het dorp dan ook naar vernoemt. Zo komen we in het dorp “Hout” wat bekend staat om de houtsnijwerken, Het dorpje “Steen” van de stenen kunst, en het dorpje “Painting”, het dorpje “Zilver” en grappig genoeg het dorpje “Dakpan” wat ook letterlijk vol staat met dakpannen.
Overal op Bali vind je deze kunst wel maar toch hebben bepaalde dorpjes zich echt op 1 ding gericht.

Onze chauffeur rijdt ons overal naar toe zodat we steeds in een atelier kunnen krijgen hoe ze alles maken. Erg interessant en leuk om te zien, maar damn, wat een monnikenwerk. Uiteraard wordt ons weer van alles aangesmeerd want als je alles in hetzelfde dorp houdt is de concurrentie ook om de hoek dus de verkoop wordt flink gepromoot.

Onze privéchauffeur die steeds netjes de deur voor ons open houdt rijd ons vervolgens richting Tanah Lot, de eerste tempel voor vandaag die gebouwd is op een rots in het water. Het is nu redelijk laag water waardoor tot aan de tempel kunnen komen. We moeten eerst gezegend worden met een bloem in het haar en een dot rijst op ons voorhoofd maar eigenlijk gaat het om dat bakje geld wat er naast staat.
Tanah Lot schijnt 1 van de mooiere tempels hier op Bali te zijn maar na een Borobudur en Prambanan lijkt dit niet meer heel spectaculair. De oceaan en de kliffen om de tempel heen spreken ons meer aan dus we besluiten om maar even een stuk langs het water te gaan lopen.

Bali is verder een prachtig eiland. Overal langs de straten zijn eigenlijk mini tempels gebouwd. De mooie kunstwerken geven compleet eigen stijl aan het eiland. Ook op de meeste rotondes staat een prachtig stenen kunstwerk wat zelfs in Parijs een nummertje in je guidebook zou hebben gekregen.

Na Tanah Lot is het tijd voor wat eten en onze chef kent wel wat aan de kust bij Jimbaran. In het restaurant worden we eerst voor een soort toonbank gezet waar we ons vis mogen uitkiezen. Wij nemen een 2kg zware red snapper en deze wordt helemaal voor ons schoon gemaakt en gegrild. Onze eerste maaltijd op het strand met weer een bord vol vis!

Onze privéchauffeur staat zoals bijna elke Indonesier met een brede grijns te zwaaien om te laten weten dat hij ons heeft gezien! Onze volgende halte is Ulu Watu, een tempel op een klif hoog boven de Oceaan. Onze driver verteld gelijk het belangrijke verhaal over de tempel met de zeer brutale apen. Niks laten slingeren en niks vreemds om je lichaam houden. We krijgen ook de tip mee om een stok mee te nemen om slaande bewegingen te maken. Je moet ze beslist niet raken want dan is het net een Feyenoord tribune die massaal op je afstormt.
De stok lijkt ons wat overdreven maar de zonnebril gaat weg en de tas gaat dicht. De mensen voor ons worden gelijk belaagd door de apen die overal beginnen te zoeken en te graaien. Ik pak de eerste beste stok die ik tegen komen en we lopen er rustig omheen. Rondom de tempel is het verder rustig met de apen en wij kunnen dan ook rustig onze ronde doen over de klif met de diepe afgrond naast ons. De tempel zelf is wat simpel en klein maar de apen en het uitzicht zorgen waarschijnlijk voor de grote toeristenstroom.
Op de terugweg richting de auto lijkt het mij ook nog wel even leuk om met een aapje op de foto te gaan dus ik ga ergens langs de rand zitten de het eerste aapje sprint me op mijn nek. Ik was totaal vergeten dat ik ook nog en ketting op had en die is uiteraard erg interessant. Dat beest smoort me bijna en de lol is er dan ook snel af. Maar op het moment dat ik mijn kettinkje wil bevrijden plaatst het rotbeest 4 tanden in mijn vinger. Gelukkig niet zo hard maar er zit toch een aardig deukje op mijn knokkel. Ineens bedenk ik me dat ik die stok ook nog heb en wanneer ik er 2 keer mee op het muurtje tik stapt de aap rustig af en loopt verder. Ze zijn goed afgericht dus.

Onze chauffeur vind het maar al te grappig maar ik heb het wel weer gehad met deze tempel.
Onze volgende en laatste bestemming is Dreamland, een strand voor de elite met het witte zand en stevige golven. Hier komen de rijken Indo’s en met name de rijke buitenlanders. De Australische surfdudes en de veel te decadente Russen en Europeanen. Het strand is prachtig en de hoge golven met de surfers bij de ondergaande zon is uiteraard een geweldig beeld maar de sfeer is alles behalve Balinees. Na en uurtje rondkijken is het idee wel duidelijk en via de grote resorts en keurig geknipte golfbaan rijden we terug naar Ubud. Het was weer een erg leuk dagje en we hebben in korte tijd veel van zuid-Bali kunnen zien!


Dinsdag 28 Augustus Ubud

Vandaag hebben we een rustig dagje stad gepland. Een dag waarin we met name de dingen in de stad gaan bekijken. Onze straat is vernoemd naar het bekende Monkey Forrest en wanneer is je Ubud bent mag je dat uiteraard niet missen. Het is een wat spooky hoekje achterin de straat maar je ziet de apen van ver al bij de ingang staan te wachten tot er weer toeristen met bananen komen. Uiteraard koop ik ook een tros bananen voor je en ze schillen de bananen in je hand en blijven rustig zitten. Er zit nog weinig wild in deze beesten en ik vraag me af of ze nog wel onafhankelijk van mensen kunnen leven. Het bos zelf is echt niet bijzonder, er loopt een betonnen pad doorheen waar de bevolking alweer hun kraampjes hebben opgezet en waar scooters overheen scheuren. Het echte leuke idee van een monkey forrest is aardig verdwenen.
Ik probeer nog 1 aap te lokken met een bananenschil maar deze knorrige Donkey Kong is daar blijkbaar niet van gediend en plaats zijn iets te scherp hoektanden in mijn onderarm. Dit keer een behoorlijk stuk harder dan de eikel van gister. Het is niet door mijn vel heen maar er zit toch een aardige streep op mijn arm. In het hotel maar eens even vragen of we daar nog iets mee moeten.

Op aangeven van wat Nederlanders die we in Yogya hebben ontmoet zijn we op zoek gegaan naar een restaurant aan de rand van het bo met rijstvelden als achtertuin. Het restaurant staat pal naast het bos dus is dan ook niet zo lastig te vinden. Een groep honden staan tegen de bosrand te blaffen om de indringende apen wat buiten te houden. Het is een mooi gezicht het de beestje heen en weer sprinten om de poort maar wat dicht te houden.

Morgen begint op Bali het festival en overal zijn ze net als gister druk bezig met de laatste voorbereiding. Op de meeste plaatsen stat het zelfgemaakte altaar al klaar. Een lange kromgetrokken bamboestengel is versierd met takken en bloemen. Aan de top hangt een soort van lampion en aan de steel een klein altaartje waar straks waarschijnlijk het offer in komt te staan. Later krijgen we te horen dat er verschillende ideeën over deze traditie zijn maar 1 daarvan is dat ze er van uit gaan dat Bali is ontstaan vanuit de vulkaan Gunung Batur en dat ze nu door de bamboestengel krom te hangen een berg vormen. Hiermee zorgen ze dat de berg beschermt wordt en daarmee dus ook het eiland Bali.

Leoni is wat ziek geworden dus de rest van de dag besteden we aan het zwembad. Ik ben me toch wat gaan verdiepen op de apen beet op internet en via het thuisfront en ik ga morgen toch maar even langs de clinic. Op Bali komt de laatste jaren steeds meer Rabiës voor en dit jaar is eigenlijk voor het eerste sinds jaren dat ze geen toename hebben gehad van het aantal meldingen. Deze meldingen komen met name van honden maar waarschijnlijk komt dat ook omdat die onder controle staan.

Leoni is inmiddels weer een beetje mens dus we gaan weer voor een blauwe hap en een drankje in de cocktail bar Boom Boom, Leoni houdt het netjes bij een cola!


Woensdag 29 Augustus Ubud

Zoals gezegd ga ik eerst op zoek naar een clinic voor wat informatie over de apen beten hier op Bali. De clinic staat goed aangeschreven op internet dus ik ben benieuwd wat we hier aan treffen. Het zal ongetwijfeld beter zijn dan wat we in Tanzania gewend waren.
Het festival is vandaag maar aangezien dat om 7 uur al begon zit nu iedereen al met de handjes gevouwen bij hun tempel. Overal in de stad zijn er Balinezen in traditionele kleding die zijn verzamelen om naar een tempel te gaan met familie en vrienden. De kinderen voeren een soort van stukje op door met allemaal pannen, klokken en bamboe trommels muziek te maken en met een draak door de straat te lopen. Ik ken dit alleen van de Chinese gebruiken maar blijkbaar doen ze het hier ook zo.

De clinic is klein maar ziet er goed uit. Hier komen alleen blanken en over het algemeen ook allemaal voor dezelfde klacht. De grote stapels met doosjes worden aangevoerd. Het uit Frankrijk geïmporteerde vaccin tegen rabiës gaat hier als zoete broodjes over de toonbank. De vrouwelijke arts verteld me dat het probleem van rabiës op Bali met name wordt veroorzaakt door de honden en dat er jaarlijks nog veel mensen aan overlijden. Sinds kort hebben ze een inentingsplicht voor de honden waardoor de stijging is afgenomen maar het probleem nog niet over is aangezien het gros van de honden die wordt ingeënt door hun baas of simpel weg geen baas heeft. Het aantal meldingen van apen is erg laag maar aangezien er geen medicijn is tegen rabiës wanneer je het eenmaal hebt en wij hypochondere Hollanders ons graag tegen alles willen indekken neem ik toch een spuit. Zaterdag moet ik de tweede halen en dan ben ik weer genezen. De assistent die hem zet verteld dat hij een dagtaak heeft aan het vaccineren aangezien alle toeristen toch vergoed zijn en gelijk een spuit willen. Indonesiërs zelf komen er bijna niet en de hele clinic draait op toerisme.

Teruglopend richting het hotel en met hier en daar een zijweggetje is het oorspronkelijk Ubud goed te zien! Ubud zelf telt al tig tempels en overal komen je traditionele kleding tegen. Een witte rok en daarover een paarse sjaal al riem, een wit overhemd en een witte tulband. De hele stad ruikt naar wier rook en overal hoor je het geluid van de bellen en klokken samen met de bamboefluiten.
Het festival valt verder heel erg mee en eigenlijk is alles te beleven binnen de tempels. Het is met name iets groots voor de Balinezen. Als toerist is het leuk om de versierde straten te zien, de vele traditionele kleding, de muziek en het optreden van de kinderen in de draak.

Leoni is nog steeds ziek en besluit om in mijn eentje de stad wat door te sneupen en een massage te pakken. Hetzelfde kleine vrouwtje knijpt het bloed tot achter mijn ogen en ik komen weer al herboren van die bank af.
Hoe verder de dag volgt hoe beter Leoni weer wordt dus we gaan er samen weer even op uit om hier en daar wat te shoppen en rond te lopen. ’s Avonds duiken we de krijg weer in voor een happy hour cocktail en genieten we van de life muziek wat hier elke avond uitgebreid gespeeld wordt.


Donderdag 30 Augustus Bali

Vandaag hebben we onze tweede rondreis met onze privé gids Oman. Dit keer gaan we richting het noorden. Gister was de eerste dag van het festival en dat betekend dat vandaag het offer op het programma staat.
Vlak buiten Ubud staat de Family Temple, een tempel met meerdere Hindoestaanse torens. We mogen er niet in dus we kunnen er alleen maar omheen lopen. Inmiddels beginnen de tempels hier wel een beetje op elkaar te lijken. Ze hebben hier op Bali alleen al meer dan 1000 tempels met eigenlijk allemaal een eigen functie. Het is wel verdeeld per district dus over het hele eiland staan wel meer met dezelfde functie. Zo hebben ze een tempel voor de rijstbouw, visserij, dieren, liefde etc etc. alle tempels zijn ook nog eens opgebouwd in rangen en standen en over het algemeen kom je alleen in de tempel waar je iets te zoeken hebt. Dus alleen die rijstboeren komen bidden en offers leggen in de tempel voor de rijstbouw. Voor ons zijn ze allemaal hetzelfde maar het is leuk om Oman vol passie en overtuiging te horen praten.

Oman is vandaag weer in een goede bui en wil ons zoveel mogelijk laten zien in zo’n kort mogelijke tijd. We rijden langs een klein boerderijtje waar de auto vol in de ankers wordt gegooid. Met mijn hoofd lig ik bijna op de versnellingspook en de lachende Oman verteld ons dat we even snel een foto moeten maken van de sawa’s achter de boerderij. De grote opgestapelde rijstterrassen omringt door rijen van palmbomen. Het grootste gedeelte van Bali is relatief vlak en daar heb je dan ook niet de mooie terrassen, wij waren dus ook wel blij dat hij ons dit nog even liet zien.

Vol gas rijden we de vulkaan Gunung Batur op richting de Botanic garden. Hier zouden de mooie orchideeën velden staan en cactusplantage. Na een korte ronde wordt al snel duidelijk dat het niet om mooie grote velden gaat maar om 2 kleine kassen. Van de orchideeën is niks te herkennen en ook van de cactussen is er niet veel meer dan een oerwoud met naaldjes.
Snel de auto weer in om verder de vulkaan op te rijden.
Gedurende de dagen van het festival zijn er grote groepen jeugd die met scooters van district naar district rijden. De grootste en dikste Indo rijdt voorop en daarachter hordes van luidruchtige scootertjes die ze speciaal voor deze dagen van wat extra decibel voorzien. Elke gang heeft zijn eigen shirt en hoe stoer het ook lijkt staan er overal liefdadigheidsteksten op in het teken van hun god. Hier op Bali zijn ze heilig overtuigd van karma en reïncarnatie en daarom doet iedereen zo hard mogelijk zijn best om er wel echt iets van te maken. Uiteraard gebeurd er overal wel iets meer de criminaliteit schijnt erg mee te vallen. Wij voelen ons hier ook een stuk veiliger dan dat we ons in Afrika voelden. Misschien is het toch niet zo’n slecht idee om de Hindoe religie richting het koude noorden te brengen. Als bij ons karma na de reïncarnatie echt uitkwam zouden we rond het jaar 2100 weer terugvallen naar 10 miljoen inwoners.

Onze volgende stop is de grote Bedugul waterval. Volgens Oman is het maar een klein stukje lopen vanaf de parkeerplaats maar hij is de gene die lekker bij de auto blijft zitten. Dat kleine stukje werd toch snel een 20 minuten steile helling en een modderpaadje dus op slippers was dat toch helemaal niet zo’n klein stukje. Halverwege staat een klein hutje waar je entree moet betalen. Zoals overal op Bali moet je voor toeristenattractie geld neerleggen maar tot onze grote verbazing mogen we doorlopen aangezien de waterval gratis is. Ik kijk de jongens aan en ineens snappen ze wat ze fout doen en gaan in diep beraad.
Aangekomen bij de waterval was alleen ineens de moeite waard. Met een gigantische snelheid dendert het water vlak voor ons neer. Binnen enkele momenten ben ik tot aan mijn boxer doorweekt en je moet goed timen en richten met je camera want je kan niet even rustig de scene opzetten. In het meertje voor de waterval spelen wat lokale kids vergezeld door een handje vol toeristen die het steenkoude water trotseren. De wanden rondom de waterval lijken op een tropisch regenwoud van pompebleden. We zijn inmiddels zo doorweekt dat het zelfs koud begint te worden dus we beginnen weer aan onze opdracht om de bij auto te komen.
Wanneer we terug komen bij het hutje voor de entreegelden hebben ze geleerd van hun fout en laten ze mooi alle toeristen entreegeld betalen zodat ze vanavond lekker kunnen uithangen met een paar liter Bintang achter de kiezen. Ze lachen nog wel even naar ons, maar we willen ze dat biertje ook niet ontnemen.

Het is tijd voor lunch en Oman weet uiteraard wel een plekje om te zitten. Een trekpleister hier op de vulkaan is de koffieplantage. We bestellen onze lunch en worden meegenomen voor een rondleiding. De oude methode van het branden en stampen gebeurd hier voor de toeristen nog steeds en 10 kilo zwaar slaghout verkruimelen ze de gebrande koffiebonen. Behalve koffie hebben ze hier ook kruidnagel wat hier op Bali wordt gebruikt bij het maken van sigaretten. Overal op straat ruik je deze specifieke geur, maar het lijkt mij niet te rammen.
Ze hebben hier ook een koffiesmaak die wij in Nederland allemaal kennen en die wordt gemaakt op een manier waardoor iedereen ook gelijk genezen is. Ze laten hier een wezel rondlopen in een grote bak met bonen en deze heeft de kwaliteit om de betere bonen ertussenuit de plukken. Deze eet hij vervolgens op en een dag laten komen de bonen er geheel maar rijkelijk omhuld met aroma er weer uit. Dit wassen ze lichtelijk zodat er een soort drolvormige pindarots overblijft en dit laten ze drogen. Waarschijnlijk komt er tijdens dit proces een bepaald enzym bij wat de betere kwaliteit oplevert. Een echte Balinees proeft gelijk het verschil.

Wij zijn inmiddels bijna bovenaan de vulkaan en hoewel deze sinds 1994 niet meer is uitgebarsten zorgt hij nog wel voor enige warmte. Oman rijd ons verder richting de hotsprings. Warm waterbronnen die worden opgewarmd door de vulkaan. Wij moeten uiteraard weer entree betalen en de Balinezen kunnen rustig doorlopen. Oman geeft mij even een korte uitleg maar het komt er eigenlijk op neer dat deze hotsprings niet meer betekenen dan pure ontspannenheid. Als enige blanke in een bad met 100 Balinezen moet ik toch even voelen hoe warm het echt is en inderdaad het is heerlijk warm. Als blonde fries voel ik me al snel aardig ongemakkelijk tussen die 200 starende kraaltjes en de lol is er dan ook snel af. Leoni had alleen een bikini mee en dat zorgt natuurlijk al helemaal voor starende blikken aangezien alle vrouwen hier met een bedekt bovenliggende inliggen.
Terug richting de auto staan er overal kraampjes met batik kleden. Wij willen er ook wel een paar meenemen die we proberen hier en daar een beetje te polsen wat het kost. Iedereen ligt ver boven 150.000RP (15euro) en dat moet goedkoper kunnen. We staan inmiddels bij een kraampje met eindelijk eens echte mooie kleden maar we willen niet meer dan 50 betalen. Ze begint bij 170 en ik zet in op 50. Ze schud voor keer ‘nee’, en op dat moment lopen wij weg. “Sir, sir not so fast, 150”, “No, let’s make it 50”. “No no i can’t do that. 120!”. Op dat moment hoef ik hem al niet meer en blijf ik weglopen. Ze blijft achter ons aanlopen en aan mijn arm te trekken en duwt mij die lap in de handen. “ok, 100”. “No, 50”. Ik wil hem weer teruggeven en doorlopen maar als verkopers truc trekt ze haar handen terug en neemt hem niet meer aan en kijkt naar Leoni. Ik leg hem over haar schouder en we lopen weer verder. Ze blijft maar achter ons aanlopen en ze verlaagd de prijs al naar 80. Zonder te reageren lopen we verder en ze begint nu toch ook wel in te zien dat ze hem niet gaat verkopen. “Ok, let’s make it 50”. Met blije gezichten draaien we ons weer om en geef ik haar de 50.000RP (5euro). Ze houdt de batik nog even vast en kijkt me nog 1 keer aan, “How about 60 for the good service”. We nemen de lap aan en lopen weg. We hebben volgens Oman een goede prijs gekregen en na hard werken geeft dat toch weer een voldaan gevoel. Het gaat uiteindelijk altijd maar om een paar euro maar bij dit soort vrouwen is het wel een uitdaging waard.

Aangezien we nog niet zoveel strand hebben gezien is onze voorlaatste stop het strand van Lovina. Het strand staat bij de toeristen veelal bekend om de dolfijnen. Aangezien het hier net als in Tanzania vorig jaar meer jagen dan kijken is hebben wij er niet zoveel behoefte aan en gaan we lekker genieten van het warme zeewater en het uitgestrekte strand. Bali is een vulkanisch eiland en dat zorgt er voor dat dit strand de donker kleur van lava heeft. In de zon wordt dat natuurlijk tering heet dus na een paar passen heb je de blaren onder je voeten. Het strand is verder heerlijk. Oman heeft ons naar een wat meer afgelegen plek gebracht dus we liggen tussen een handje vol toeristen te kijken naar hoe de lokale bevolking leeft in de wereld. De kinderen doen niet heel veel meer dan spelen in het ondiepe water terwijl de mannen aan het vissen zijn. De vrouwen doen zoals altijd het zware werk en staan constant gebukt en om te zorgen voor het zeewier. Links en rechts van ons liggen uitgestrekte strand met een rand van palmbomen die het strand afbakent van de bewoonde wereld. Na een uurtje relaxen is het tijd om door te vliegen naar onze laatste bestemming voordat de zon ondergaat.

Er staat nog 1 ding bij ons op het verlanglijstje en dat is de Git Git waterval. De grootste en meest toeristische waterval van Bali. We zijn gelukkig ver na sluitingstijd dus we kunnen zo doorlopen en komen niet meer tegen. Langs het 1,5km lange pad staat het vol met allemaal kraampjes die nu gelukkig gesloten zijn. In de verte horen we de waterval al bulderen en de kleine aftakkingen sluimeren onder ons door en zorgen voor de watervoorziening van de rijstvelden.
De waterval is groot! Erg groot! Het is compleet stil qua mensen dus we kunnen heerlijk samen van de waterval genieten. De grote stofwolk van waterdruppels dwarrelt langs ons met daaronder de stroomversnelling van het afvoerende water. Ook deze waterval was zeker het loopje waard.

De zon is inmiddels onder de horizon verdwenen dus het is weer tijd om terug te gaan. Er zijn erg veel excursies geweest vandaag en het is 1 grote file richting Ubud.
Na een uur vertraging komen we eindelijk aan en we hebben er weer een dag van 12 uren opzitten. Morgen is onze voorlaatste dag en dan hopen we nog 1 kleine excursie te doen ’s middags en dan is het alweer tijd om de boel in te pakken en Bali te verlaten.


Vrijdag 31 augustus Bali

Onze laatste dag op het ‘eiland der goden’, Bali. Na ons ontbijt wat de hele week al hetzelfde is, bord fruit, toast met ei en een mok bouillon, kijken we even rond in het tourbureautje wat bij het hotel hoort. Er zijn vele dagtripjes te doen maar we willen niet meer te actief doen ook zeker niet weer het hele eiland rond. Vlakbij Ubud is een olifantenpark waar je wat kan rondlopen en een tocht kan maken op de rug van een Indische dombo. Het park ligt aardig afgelegen bij een jungle wat verder omringt is met sawa’s. Terwijl de bevolking gebukt gaat onder de oogst kijken wij rustig bij de olifanten. We kunnen bij aankomst gelijk aanschuiven bij een rijsttafel voor onze eigen chinees nog een puntje aan kan zuigen. Rijen met rijstgerechten, noodles, pasta’s en vele vlees gerechten kijken mij smekend aan. Alleen hiervoor zou ik al zijn gekomen. Als afsluiter kunnen we opscheppen uit 7 verschillende schalen dessert.

Na deze zeer fijne verwelkoming gaan we kijken bij de olifanten. Ze hebben hier inclusief de spermdonors en kleintjes 30 olifanten. Een gedeelte daarvan wordt maar bereden aangezien de kleintjes nog te jong zijn en dan mannen uiteraard weer eens rare dingen kunnen uithalen.
Iedereen wil even met de beesten op de foto’s en er staat een grote container met bamboe klaar om ze wat bij je te kunnen houden. De huge beesten met de pikzwarte haren zijn wel gewend aan de toeristen en blijven dan ook rustig staan voor hun dagelijkse hapje. Ik stop mijn laatste rolo in mijn mond en wil ook poseren. Op dat moment heeft de buurvrouw een lekkerder stuk bamboe en ik kan maar beter een stapje meegeven want proberen te blijven staan en tegendruk geven is compleet zinloos.
De verzorgers lijken goed op hun beesten te passen en voor zover het is te beoordelen zijn de dombo’s er goed uit.

Na een bezoekje aan de nursery, waar 3 kleintjes worden verzorgt is het tijd voor de show. Er staan 3 olifanten opgesteld om ons wat kunstjes te laten zien, want behalve slurf aan staart lopen kunnen de beesten ook nog voetballen, basketballen en hoelahoepen! De kleinste van de 3 heeft een gebrek aan ritalin tijdens zijn maaltijd en dat weinig anders dan heen en weer rennen en de bal wegschoppen.
Zoals de gezegde, ‘het geheugen van een olifant’ al zegt zijn deze dombo’s alles behalve dom. Eén van de olifanten krijgt een rekensom voorgeschoteld gekregen met multiple choice antwoorden. Ze zullen wel niet echt in hun hoofd het telraam gebruiken maar op herkenning vanuit het geheugen kan hij toch het juist antwoord eruit pikken.

Onze naam wordt opgeroepen en wij mogen beginnen aan onze tourtocht. Een tochtje op de rug van Melanie van ongeveer een half uurtje door de bossen rondom het park. Ook Melanie heeft wel wat moeite om het juiste pad aan te houden en geniet volop van de bananen en bamboe om haar heen. We worden flink door elkaar geschud en de afgrond naast mij komt steeds dichterbij. Ik moet steeds meer bij Leoni op schoot kruipen om ons zitje wat in balans te houden en onze chauffeur trapt Melanie nog eens flink achter de oren om haar wat in juiste banen te leiden. Wat was maar een klein rondje maar echt super leuk om te doen!
Op het moment dat wij weer terug komen in het park is er net een bruiloft aan de gang. Dat kan hier dus blijkbaar ook. Het bruidspaar zit in prachtige traditionele kleding op de rug van een olifant om een privé rondje te maken. Zowel de man maar zeker ook de vrouw hebben flink uitgepakt in kleding. Mooie gekleurde gewaden en met name veel make up maakt dat je ze niet over het hoofd kan zien.

Onze show zit er weer op we gaan weer terug richting Ubud. Tassen pakken, hotel betalen en ons klaar maken voor onze laatste avond hier. Nog 1 keer een massage en dit keer gaan we naar een andere toko. Ze geven hier een deep tissue massage dus ik hoop dat ze wat leuks mee doen. Ik krijg een sexy en flink doorschijnende onderbroek aan en mag gaan liggen.
Ze vraagt nog wel even of het hard of zacht moet maar ze mag zich flink uitleven. Dat doet ze ook…
Het heeft weinig met deep tissue te maken maar door de knokkels, vuisten, ellebogen en vingertoppen overal flink in te proppen kom je inderdaad wel erg diep. Ik voel mijn huid er bijna afstropen maar aan haar gehijg en gepuf te horen heeft ze het zwaarder dan ik. Ik voel me bijna schuldig tegenover haar want hoe verder de tijd verstrekt hoe meer ik haar hoor blazen en sniffen.
Ze vind het zelf ook wel weer mooi een geweest en na 1,5 uur kan ik eindelijk lekker gaan douchen. Het had ook voor mij niet heel veel langer hoeven duren. De strepen zitten tot onder mijn oksel maar het voelt wel aardig ontspannen.

Voor onze laatste avondmaal in Ubud zoeken we een wat rustiger restaurantje, met een balkon boven de Monkey Forrest road. Het wordt gerund door echte Balinezen en dat is iets wat je hier steeds minder ziet. Ze hebben hier uiteraard wel heerlijke nasi gerechten en samen met een Bintang kunnen we genieten van de uitzicht over de straat en onze laatste avond hier.
Morgen vroeg haalt Oman ons op en die brengt ons, na een korte stop bij de clinic, door maar Padang Bai waar de boot naar Gili Air al voor ons klaar ligt.

Groeten,
Sander en Leoni